Voor de meeste mensen kost glimlachen, lopen en zelfs knipperen niet veel energie. Je kunt deze basale lichaamsfuncties zelfs doen zonder na te denken, omdat ze worden gereguleerd door een goede zenuw- en spiercoördinatie. Dit wordt echter niet gedeeld door een handvol mensen met het Miller Fisher-syndroom.
Wat is het Miller Fisher-syndroom?
De naam Miller Fisher syndroom is ontleend aan de naam van zijn ontdekker, dr. C Miller Fisher. Miller Fisher-syndroom (MFS) of kortweg Fisher-syndroom is een van de "kinderen" van een zeldzame neurologische aandoening die het Guillain-Barre-syndroom wordt genoemd. Beide zijn auto-immuunziekten die optreden wanneer het immuunsysteem zich tegen een gezond zenuwstelsel keert in plaats van vreemde stoffen te bestrijden die ziekten veroorzaken. MFS is echter niet zo ernstig als het Guillain-Barre-syndroom.
De neurologische aandoeningen die typisch zijn voor het syndroom van Fisher komen voor in het perifere zenuwstelsel en vorderen gewoonlijk snel over een kwestie van dagen. Dit syndroom wordt gekenmerkt door 3 hoofdproblemen: zwakte van de gezichtsspieren (hangende oogleden en moeite met het maken van uitdrukkingen), slechte lichaamscoördinatie en evenwicht, en verlies van reflexen.
Wat veroorzaakt het syndroom van Fisher?
De oorzaak van het syndroom van Fisher is niet helemaal duidelijk, maar wordt vaak veroorzaakt door een virale infectie. Meestal het griepvirus of het virus dat gastro-enteritis (buikgriep) veroorzaakt. Symptomen van verkoudheid, mono, diarree of andere ziekten gaan vaak vooraf aan de symptomen van MFS.
Sommige onderzoekers vermoeden dat de antilichamen die door het lichaam worden geproduceerd bij het bestrijden van infecties, schade kunnen toebrengen aan de myeline-omhulling die de perifere zenuwen bekleedt. De functie van het perifere zenuwstelsel is om het centrale zenuwstelsel te verbinden met zintuigen, zoals de ogen en oren, en met andere lichaamsorganen zoals spieren, bloedvaten en klieren.
Wanneer myeline is beschadigd, kunnen zenuwen geen sensorische signalen goed verzenden om de spieren van het lichaam te bereiken die ze willen bewegen. Daarom is spierzwakte het belangrijkste kenmerk van dit syndroom.
Niet iedereen die besmet is met het virus zal echter automatisch het syndroom van Fisher ontwikkelen. Dit syndroom is een zeer zeldzame aandoening. In de meeste gevallen blijft de oorzaak onduidelijk. Alleen vertoonden ze plotseling Miller Fisher-symptomen.
Wie loopt risico op deze neurologische aandoening?
Gemeld op de Healthline-pagina kan iedereen MFS ervaren, maar sommige mensen zijn meer geneigd om het te ervaren.
Groepen mensen die vatbaar zijn voor Miller Fisher zijn:
- jongen . De Journal of the American Osteopathic Association meldt dat mannen twee keer zoveel kans hebben om Miller Fisher te ervaren als vrouwen.
- Middelbare leeftijd. De gemiddelde leeftijd van mensen met dit syndroom is 43 jaar.
- Oost-Aziatisch ras, vooral Taiwanees of Japans.
Sommige mensen kunnen ook MFS ontwikkelen na vaccinatie of een operatie.
Wat zijn de symptomen van het Miller Fisher-syndroom?
Symptomen van MFS treden meestal snel op. Symptomen van het Miller Fisher-syndroom beginnen over het algemeen ongeveer één tot vier weken na besmetting met het virus te verschijnen. Het is deze snelheid waarmee symptomen zich ontwikkelen die ze onderscheiden van andere geleidelijke neurologische aandoeningen zoals de ziekte van Alzheimer, Parkinson of ALS.
MFS begint over het algemeen met zwakte in de oogspieren die zich door het lichaam voortzet. Symptomen van het syndroom van Fisher zijn onder meer:
- Verlies van en controle over lichaamsbewegingen, inclusief zwakte of ongecontroleerde bewegingen.
- Verlies van bewegingsreflexen, vooral in de knieën en enkels.
- Wazig zicht.
- Dubbel zicht.
- De gezichtsspieren verzwakken, wat wordt gekenmerkt door een hangend gezicht.
- Onvermogen om te glimlachen, te fluiten, onduidelijke spraak, moeite om de ogen open te houden.
- Slecht evenwicht en coördinatie, wat gemakkelijk kan leiden tot vallen.
- Wazig zien of dubbel zien.
- Moeite met plassen, in sommige gevallen.
Veel mensen met MFS hebben moeite om rechtop te lopen of lopen heel langzaam. Sommigen vertoonden een bukkende gang als een eend.
Wat zijn de behandelingsopties voor het Miller Fisher-syndroom?
Er is geen specifieke remedie voor het Miller Fisher-syndroom. Volgens het National Institute of Neurological Disorders and Stroke (NINDS) zijn er twee belangrijke behandelingsopties voor MFS. De eerste is een injectie van een hooggedoseerde, met eiwit gevulde immunoglobuline in een ader. Het doel is om het immuunsysteem te versterken om infecties te bestrijden en het herstel te versnellen.
Een alternatief is de plasmaferese-procedure, een plasma-uitwisselingsprocedure om het bloed te zuiveren. Na reiniging worden de bloedcellen teruggevoerd naar het lichaam. Deze procedure kan tot uren duren en is moeilijker dan behandeling met immunoglobuline. Dat is de reden waarom de meeste artsen prioriteit zullen geven aan injectie met immunoglobline boven plasmaferese.
In de meeste gevallen begint de behandeling van het Miller Fisher-syndroom binnen 2-4 weken na het begin van de symptomen en duurt maximaal 6 maanden. De meeste mensen kunnen onmiddellijk na voltooiing van de therapie volledig herstellen. Sommige mensen kunnen echter blijvende effecten ervaren, zodat de symptomen van tijd tot tijd kunnen terugkeren, hoewel dit zeldzaam is.
