Koorts is geen ziekte, maar de natuurlijke reactie van het lichaam om bacteriële, virale of andere ziekteverwekkende infecties te bestrijden. Deze aandoening kan een symptoom zijn van een aantal gezondheidsproblemen, dus een grondig onderzoek is nodig om de oorzaak vast te stellen. Dit is de reden waarom artsen gewoonlijk laboratoriumtests aanbevelen om een juiste diagnose te krijgen.
Laboratoriumtests om de oorzaak van koorts te bepalen
Laboratoriumtests zijn erg handig voor het diagnosticeren van ziekten omdat ze verschillende aspecten van het lichaam betreffen die van buitenaf niet zichtbaar zijn. De volgende zijn tests die over het algemeen worden uitgevoerd wanneer een persoon koorts heeft.
1. Voltooi bloedonderzoek
Een volledige bloedtest is bedoeld om de hoeveelheid van elk bestanddeel waaruit bloed bestaat te bepalen. Waarden buiten het normale bereik voor deze componenten kunnen wijzen op een probleem met de conditie van het lichaam.
Dit zijn de verschillende componenten die in deze laboratoriumtest worden gecontroleerd:
- aantal rode bloedcellen (WBC)
- aantal witte bloedcellen (RBC). Als uw witte bloedcellen hoog zijn, is de mogelijke oorzaak van uw koorts een bacteriële infectie.
- niveaus van hemoglobine (Hb), een soort eiwit in rode bloedcellen dat zuurstof bindt
- Hematocriet (Hct), het aantal rode bloedcellen in het bloed
- Bloedplaatjes, dit zijn bloedcellen die een rol spelen bij de bloedstolling
2. Voltooi metabolische paneltest
De volledige metabolische paneltest is bedoeld om de toestand te bepalen van verschillende componenten die betrokken zijn bij het metabolisme van het lichaam, waaronder de gezondheid van de nieren en de lever. Dit laboratoriumonderzoek omvat de volgende aspecten:
- bloedsuikerspiegel
- calcium
- eiwit, dat bestaat uit onderzoek van albumine en totaal eiwit
- elektrolyt, bestaande uit natrium, kalium, koolstofdioxide en chloride
- nier, die bestaat uit bloedureumstikstofniveaus en creatininetest
- lever, die bestaat uit de enzymen alkalische fosfatase (ALP), alanineaminotransferase (ALT/SGPT), aspartaataminotransferase (AST/SGOT) en bilirubine
SGPT en SGOT zijn twee componenten die vaak worden gecontroleerd wanneer een persoon koorts heeft. Beide zijn enzymen die overvloedig aanwezig zijn in de lever. De hoeveelheid SGPT en SGOT is laag bij gezonde mensen. Anderzijds duiden hoge SGPT- en SGOT-waarden op leverproblemen.
3. Urinetest (urineonderzoek)
Laboratoriumtests op urine worden uitgevoerd door het uiterlijk, de concentratie en de inhoud van urine te observeren. Abnormale resultaten kunnen wijzen op een aantal ziekten, zoals urineweginfecties, nieraandoeningen en diabetes. Daarnaast is urineonderzoek ook nuttig voor het bewaken van de gezondheidstoestand van de patiënt.
Urineonderzoek wordt in twee fasen uitgevoerd, namelijk:
- met een speciale strip ( peilstoktest ) om de zuurgraad (pH), concentratie, markers van infectie, aanwezigheid van bloed, evenals niveaus van suiker, eiwit, bilirubine en ketonen te bepalen
- een microscopische test om te zoeken naar de aanwezigheid van rode bloedcellen, witte bloedcellen, bacteriën, schimmels, niersteenkristallen of speciale eiwitten die wijzen op nieraandoeningen
Laboratoriumonderzoek bij vermoeden van een specifieke ziekte
Als u koorts heeft die gepaard gaat met speciale symptomen die wijzen op een bepaalde ziekte, kan uw arts u ook een specifieker onderzoek voorstellen, zoals het volgende.
1. Buiktyfus (tyfus)
Tests om buiktyfus te diagnosticeren worden uitgevoerd met behulp van monsters van het lichaam van de patiënt. Het monster kan afkomstig zijn van bloed, weefsel, lichaamsvloeistoffen of uitwerpselen. Het afgenomen monster wordt vervolgens met een microscoop bekeken om de aanwezigheid van bacteriën te detecteren Salmonella typhi .
2. Dengue-koorts
Koorts is een van de meest voorkomende symptomen van knokkelkoorts. Om een diagnose te stellen, kan de arts een aantal laboratoriumtests uitvoeren. De reeks onderzoeken bestaat uit een volledige bloedtest, een volledige metabole paneltest, een antilichaamtest om de aanwezigheid van IgM- en IgG-antilichamen op te sporen en een moleculaire test om de aanwezigheid van het denguevirus op te sporen.
3. Tuberculose
Onderzoek naar tuberculose wordt sterk aanbevolen als de koorts gepaard gaat met hoesten gedurende meer dan drie weken of bloeding, pijn op de borst, kortademigheid, nachtelijk zweten en vermoeidheid.
Naast bloedonderzoek wordt bij laboratoriumonderzoek voor de diagnose van tuberculose over het algemeen gebruik gemaakt van een sputumtest (slijm). De arts zal een monster nemen van het sputum van de patiënt en het vervolgens observeren op de aanwezigheid van tuberculosebacteriën.
De koorts gaat meestal vanzelf over. Een hoge of aanhoudende koorts kan echter wijzen op een ernstiger ziekte. Daarom zijn vaak laboratoriumtests nodig, zodat artsen de oorzaak kunnen bepalen en de juiste behandeling kunnen bepalen.
